Azalie i rododendrony

Azalie i różaneczniki (rododendrony)

Różaneczniki to krzewy zimozielone i choć kwitną tylko 2–3 tygodnie, dobierając różne gatunki i odmiany, można cieszyć się kwitną- cym bajkowo ogrodem od początku marca nawet do połowy lipca. Większość gatunków różanecznika pochodzi z gór Chin, Nepalu, Ameryki Północnej i Japonii, jeżeli więc chcemy w naszym ogrodzie z powodzeniem je uprawiać, musimy najpierw poznać ich podstawowe wymagania, a następnie starać się stworzyć im warunki chociaż zbliżone do optymalnych. W warunkach naturalnych różaneczniki rosną prawie zawsze na glebach średnio zwięzłych lub lekkich, przepuszczalnych i kwaśnych. Przed posadzeniem krzewów glebę musimy odpowiednio przygotować. Jeżeli jest ona lekka i piaszczysta, wystarczy wymieszać ją na głębokość 30–50 cm z kwaśną ziemią liściową, wrzosową, rozłożoną ściółką leśną lub – najprościej – z torfem wysokim w proporcji 1:1.

Źródło: Szkółka roślin ozdobnych  inż. E. Pudełek

Glebę ciężką, gliniastą najlepiej usunąć, zastępując ją 30–50-centymetrową warstwą lekkiego, przepuszczalnego i kwaśnego podłoża (jak wyżej).

KWAŚNY ODCZYN PODŁOŻA 4,5–6 pH JEST PODSTAWOWYM WARUNKIEM DECYDUJĄCYM O POWODZENIU UPRAWY RÓŻANECZNIKÓW. W sklepach ogrodniczych można kupić prosty w obsłudze kwasomierz płytkowy do mierzenia kwasowości gleby. Różaneczniki wymagają stale wilgotnego pod- łoża, ale jednocześnie nie znoszą wody stojącej w obrębie bryły korzeniowej i braku powietrza. Na glebach lekkich, przepuszczalnych, występuje raczej problem braku wody, więc w okresie suszy musimy rośliny podlewać – najlepiej wodą miękką (deszczówka, woda ze stawu). Na glebach ciężkich, nieprzepuszczalnych, groźniejszy jest nadmiar wody i często dochodzi do duszenia się roślin. Tak więc rabaty różanecznikowe powinny być bardzo dobrze zdrenowane. Można również wykonać obramowanie z pni drzew, kamieni, podkładów kolejowych itp., a następnie wypełnić je 35–50-centymetrową warstwą podłoża i umieścić w nim rośliny.

Większość różaneczników pochodzi z rejonów górskich o bardzo dużej ilości opadów i wysokiej wilgotności powietrza, często rosną na zboczach w wyższych partiach gór, tworząc zwarte zarośla – jak kosodrzewina w Tatrach. Sadząc rośliny w cieniu lub półcieniu, w większych grupach, w miejscach osłoniętych od wiatrów, w pobliżu oczka wodnego lub sztucznego strumyka, zwiększamy wilgotność powietrza w ich sąsiedztwie, stwarzając im namiastkę warunków naturalnych. W lekkim półcieniu zwiększa się wytrzymałość roślin na mróz oraz przedłuża okres kwitnienia. Należy jednak podkreślić, że różaneczniki nie są roślinami wybitnie cieniolubnymi (lepsze jest stanowisko słoneczne niż w pełnym cieniu). Różaneczniki powinno się sadzić w grupach po kilka–kilkanaście roślin, w odstępach 30–40 cm wolnej przestrzeni między koronami krzewów. Taka odległość między roślinami wystarczy na około 3–5 lat. Gdy rośliny zejdą się koronami, należy je rozsadzić. W takich skupiskach różaneczniki czują się znacznie lepiej, zapewniając sobie nawzajem osłonę od wiatru i lepszy mikroklimat w obrębie całej grupy roślin. Różaneczniki mają płytki system korzeniowy i nie lubią wysokiego zasolenia gleby (wysokich dawek nawozów mineralnych), dlatego musimy zapewnić roślinom stały, równomierny dostęp do pokarmu.

Najłatwiej spełnić ten warunek, używając łagodnych nawozów organicznych (o ile są dostępne) lub nawozów o spowolnionym działaniu – typu „Osmocote”, „Multicote”. W przypadku roślin młodych, do 1 m wysokości, stosujemy dawkę 50–70 g/m2 . Dla roślin starszych dawkę zwiększamy o około 30%, a dla różaneczników karłowych, gatunków botanicznych i azalii japońskich zmniejszamy ją o połowę. Pełna garść to około 70 g nawozu.

Obrywanie przekwitłych kwiatostanów, niedopuszczanie do zawiązywania owoców i nasion wpływa dodatnio na wzrost nowych pędów i jakość kwitnienia w roku następnym. Azalie są krzewami należącymi do rodzaju Rhododendron, lecz zrzucającymi liście na zimę. Choć wymagania mają podobne do opisanych wyżej różaneczników, są trochę łatwiejsze w uprawie. Kwiaty azalii charakteryzują się różnorodnością barw – zawsze jednak są one „ciepłe”, w przeciwieństwie do „zimnych” odcieni kwiatów różaneczników.